Επιστροφή μετά από 4 τρελές μέρες στην Αθήνα. Μέσα σε τόσο λίγο καιρό σχεδόν τα κατάφερα να περάσω τέλεια, αν και πλέον είμαι ένα ράκος και θέλω να κοιμηθώ!!!

Τι Μοναστηράκι για ρετσίνες, τι Ψυρρή και Γκάζι, ε τελείως διαφορετικά πράγματα έτσι? Μέχρι στο ENVY έφτασε η αφεντία μου εκεί στα ΒΠ. Όλο αυτό το καιρό να βλέπω φίλους και γνωστούς και όλο αυτό το καιρό να απαντάω στην ερώτηση και τώρα τι θα κάνεις? πόσο καιρό σκοπεύεις να μείνεις πάνω.

Τι να απαντήσω? Οτι δεν πρόκειται να βρώ ενδιαφέρον δουλειά στην Ελλάδα? Οτι το μόνο που μπορώ να κάνω στην Ελλάδα είναι να παλεύω για να βρω ιδιαίτερα και να δουλεύω σαν μαύρος χωρίς ΙΚΑ σε φροντιστήριο? Οτι συχαίνομαι τη λογική να διαβάσω σαν βλάκας όλη τη σχολή μου για να δώσω στο ΑΣΕΠ.'Η οτι ΣΥΧΑΙΝΟΜΑΙ να βάλω βύσμα για να βρώ δουλειά? Τουλάχιστον τώρα έχω την αυτοκυριαρχία μου δεν εξαρτιέμαι από κανένα και προσπαθώ για το καλύτερο, no matter what θα προσπαθήσω και θα δω αν θα τα κατεφέρω ή οχι. Τουλάχιστον προσπαθώ. Ευτυχώς που ακόμα οι γονείς δεν πιέζουν για μόνιμη επιστροφή, ευτυχώς...

Αλλά αυτό που μου έκανε πραγματικά μεγάλη εντύπωση είναι οτι μετά από πάνω από 1 χρόνο συνολικά εκτός Ελλάδας, αρχίζω και νιώθω ξένος. Αυτό ήταν κάτι που μου επισήμανε πρίν πολύ καιρό ο καλύτερος μου φίλος ο Alex, από το Παλέρμο Σικελίας. Και γελούσα οταν το ανάφερε και έλεγα, εγώ αποκλείετε, είμαι ο χαρακτηριστικός ελλληνάρας. Πόσο δίκιο είχε.
Κάτι μέσα μου έχει αλλάξει, δεν θεωρώ πλέον τόπο μου ούτε την Αθήνα ούτε το Villach. Νιώθω απατρίς, ένας Έλληνας με καταγωγή από Κωνσταντινούπολη που απλά ζει κάπου. Πως το έλεγαν και οι ΦΑΤΜΕ...εδώ είναι το ταξίδι... Δεν ξέρω τι έχει πλέον σημασία και τι αξίζει.


...είναι πολύ περίεργο το συναίσθημα δεν μπορώ να το εξηγήσω με λόγια. Ίσως να μπορέσω να το εξηγήσω καλύτερα κάποια άλλη στιγμή αλλά όταν θα έχω ποιο πολύ εμπειρία, ίσως και όχι.