Μόλις τώρα είδα ενα ντοκυαντερ στο ΣΚΑΙ για την δυσλεξία. Σαν δυσλεκτικό άτομο που είμαι και ίδιος, είδα και θυμήθηκα τους τρόπους να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα, με τους παιδοψυχολόγους, με τα χρωματιστά τουβλάκια, με τις ζωγραφίες. Και θυμήθηκα το τρόμο στο νηπιαγωγείο και στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, όταν είμουνα κατι ξεχωριστό,μάλλον για τότε έπρεπε να ήμουνα το φρικίο της τάξης.

βλέπωντας το παιδία να προσπαθούνε να περιορίσουνε το πρόβλημα τους, τους καταλάβαινα απόλυτα, και τουσ ζήλευα κατά κάποιο τρόπο, μια και υπήρχε μέριμνα για αυτά τα παιδία, για τη Ελλάδα δεν είμαι και πολύ σίγουρος...