Οι μέρες είναι παραδόξως πολύ ζεστές. Βγαίνουμε έξω σαν τα σαλικάρια για να πάρουμε λίγο ήλιο. Είναι επίσης ευχάριστο να βλέπεις πόσο επηρεάζεται η ψυχολογία των ανθρώπων με το καιρό. Ολοι είναι χαρούμενοι και ευγενικοί ξεχνώντας προβλήματα και έννοιες.

Χθές το βράδυ πήγαμε στο Κλαγκενφουρτ. Η πόλη και πρωτεύουσα της Κορινθίας είναι χτισμένη στις όχθες μιας λίμνης της WortheSee και απέχει 30 λεπτά περίπου, με οδήγηση Ευρώπης (!!!) από τη πόλη μου. Είναι δε σχετικά για τα δεδομένα, μεγάλη πόλη με περίπου 120000 κατοίκους, πανεπιστήμιο και πολλά εμπορικά κέντρα.

Πήγαμε σε ένα Irish bar, με τον Ινδό φίλο μας και κάτοικο 6 χρονών στην Αγγλία να μας τα έχει πήξει να πάμε εκεί! Σύμφωνα με τα λεγόμενα του η Irish pub είναι αρκετά καλή και μοίαζει με τις αγγλικές.
Δοκίμασα για πρώτη φορά Guiness, γενικά δεν τρελαίνομαι για μπύρα, αλλά για μένα αυτό το μαύρο-νεροζούμι είναι πολύ μα πάρα πολύ αηδία!!! Μέσα σε 2 ώρες κατάφερα να πιω το μισό ποτήρι ενώ ο Ινδός ήπιε 2! μαλιστα θέλει να ξαναπάμε ...α να μην το ξεχάσω δουλεύει και ένας Ιρλανδός εκεί.

Χθές η συζήτηση επιγκεντρώθηκε εκτός από τη γκρίνια μου για το μαύρο-νεροζουμι, στις γυναίκες (χαχα, τι πρωτότυπο). Ενας φίλος αγορασε ένα αμερικάνικο βιβλίο best-seller με τίτλο, The Game. Το βιβλίο είναι μια αυτοβιογραφία (?) ενός αερικάνου που γίνεται μεγάλο καμάκι και καλύπτει στο βιβλίο τις μεθόδους του. Και εκ θαύματος, θέλουνε να εφαρμόσουνε τους ίδιους τρόπους προσέγγισης. Φυσικά είχαμε μια μεγάλη μάχη, εγώ είμαι της λογικής have a strategy and be spontaneous ενώ ο ιταλός φίλος έλεγε οτι πρέπει να εχείς πάντα στρατηγική... πχ από το βιβλίο υπάρχει μια μέθοδος με τις 5 ερωτήσεις. What the fuck φαντάζεσαι να χορεύεις με ενα μωρό δίπλα σου και να το ρωτήσεις πόσες είναι οι ωκεανοί επειδή το λέει το βιβλίο?

ΥΓ. By the way, πόσοι και ποίοι είναι οι ωκεανοί? :)