Ψιλοχάθηκα το τελευταίο καιρό, μέχρι και η μάνα μου άρχισε να παραπονιέται οτι δεν τους τηλεφωνώ...
Πολύ δουλεία έχει πέσει το τελευταίο καιρό! Πολλά deadlines και πολλά Kick offs, πρέπει (κατά δήλωση των manager) να δουλεύω 70% του χρόνου μου σε ένα project και το υπόλοιπο 30% σε άλλο. Το οτι είμαι ένας απλός και συνηθισμένος (μέχρι αηδίας!) άνθρωπος που έχει να ασχοληθεί με 2 τελείως διαφορετικά θέματα στη δουλεία, κανέναν δεν ενδιαφέρει... το μόνο που ενδιαφέρει είναι τα famous, deliviries.

Anyway, σήμερα έχει τα εγκαίνια του το νέο φαμους και ιντερνατιοναλ κλαμπ της μικρής μου πόλης, το V-club.

Το οτι θα πάνε όλοι μα όλοι, από την δουλεία κανένας δεν θα ληψει, τώρα είναι καλό ή κακό?

Πουφ κοινώς κουραστικά θα είναι as usual, αν και νομίζω οτι στισ 1 το βράδυ που θα πάω θα έχει κλείσει, περιμένω να γίνει καυγάς μεταξύ μεθυσμένων και να έρθει η αστυνομία κλπ κλπ. Εδώ είναι σαν έθιμο αυτό.

Cya, today I am going for clubing!!!

Οι μέρες είναι παραδόξως πολύ ζεστές. Βγαίνουμε έξω σαν τα σαλικάρια για να πάρουμε λίγο ήλιο. Είναι επίσης ευχάριστο να βλέπεις πόσο επηρεάζεται η ψυχολογία των ανθρώπων με το καιρό. Ολοι είναι χαρούμενοι και ευγενικοί ξεχνώντας προβλήματα και έννοιες.

Χθές το βράδυ πήγαμε στο Κλαγκενφουρτ. Η πόλη και πρωτεύουσα της Κορινθίας είναι χτισμένη στις όχθες μιας λίμνης της WortheSee και απέχει 30 λεπτά περίπου, με οδήγηση Ευρώπης (!!!) από τη πόλη μου. Είναι δε σχετικά για τα δεδομένα, μεγάλη πόλη με περίπου 120000 κατοίκους, πανεπιστήμιο και πολλά εμπορικά κέντρα.

Πήγαμε σε ένα Irish bar, με τον Ινδό φίλο μας και κάτοικο 6 χρονών στην Αγγλία να μας τα έχει πήξει να πάμε εκεί! Σύμφωνα με τα λεγόμενα του η Irish pub είναι αρκετά καλή και μοίαζει με τις αγγλικές.
Δοκίμασα για πρώτη φορά Guiness, γενικά δεν τρελαίνομαι για μπύρα, αλλά για μένα αυτό το μαύρο-νεροζούμι είναι πολύ μα πάρα πολύ αηδία!!! Μέσα σε 2 ώρες κατάφερα να πιω το μισό ποτήρι ενώ ο Ινδός ήπιε 2! μαλιστα θέλει να ξαναπάμε ...α να μην το ξεχάσω δουλεύει και ένας Ιρλανδός εκεί.

Χθές η συζήτηση επιγκεντρώθηκε εκτός από τη γκρίνια μου για το μαύρο-νεροζουμι, στις γυναίκες (χαχα, τι πρωτότυπο). Ενας φίλος αγορασε ένα αμερικάνικο βιβλίο best-seller με τίτλο, The Game. Το βιβλίο είναι μια αυτοβιογραφία (?) ενός αερικάνου που γίνεται μεγάλο καμάκι και καλύπτει στο βιβλίο τις μεθόδους του. Και εκ θαύματος, θέλουνε να εφαρμόσουνε τους ίδιους τρόπους προσέγγισης. Φυσικά είχαμε μια μεγάλη μάχη, εγώ είμαι της λογικής have a strategy and be spontaneous ενώ ο ιταλός φίλος έλεγε οτι πρέπει να εχείς πάντα στρατηγική... πχ από το βιβλίο υπάρχει μια μέθοδος με τις 5 ερωτήσεις. What the fuck φαντάζεσαι να χορεύεις με ενα μωρό δίπλα σου και να το ρωτήσεις πόσες είναι οι ωκεανοί επειδή το λέει το βιβλίο?

ΥΓ. By the way, πόσοι και ποίοι είναι οι ωκεανοί? :)

Χθές ξύπνησα, σχετικά νωρίς και φτιάχνοντας καφέ παρατήρησα, τα βουνά όπως φαίνονται από το σπίτι μου. Το θέαμα απίστευτο, χίονια στα βουνά, ιδού και τα τεκμήρια.