ταλαντεύτηκα πολύ για το αν πρέπει να γράψω αυτό το post.

Τη περασμένη βδομάδα έμαθα οτι..η Ψ (ας πούμε) παντρέυτηκε, όπου η Ψ ήταν ίσως η μόνη ελληνίδα που την θεωρούσα σίγουρη, το είχα δεδομένο οτι με γούσταρε κλπ κλπ. Τι στο διάολο με έπερνε τηλέφωνο για να βγούμε ραντεβού και έστελνε μηνύματα, χμ οχι απο αυτά μεταξύ φίλων, θα έλεγα. Η Ψ ήταν κατά τα άλλα ενα πολύ όμορφο και αξιόλογο κορίτσι, ένα κόσμημα. Πολύ κλασάτη, ήξερε να ντυθεί και να φερθεί, άσε που ήταν και ώριμη. Αλλά...

..αλλα ηταν η εποχή που τελείωνα τη σχολή μου στη Θεσσαλονίκη, ετοιμαζόμουνα για το στρατό και στο μυαλό μου είχα το μεταπτυχιακό. Επιπλέον ήμουν στην κυριολεξία ένας μπατίρης, χωρίς αμάξι χωρίς τίποτα... μπακουροκατάσταση δηλαδή, αστα να πάνε στο διάολο.

Η Ψ το αντίθετο από έμενα, με πολλή καλη δουλειά με προοπτικές για καρίερα, που την έχει πλέον, με ένα πολύ καλό μισθό και με αμάξι. Δηλάδη το ακριβώς αντίθετο από εμένα. Κωλοκατάσταση...εννοείτε οτι στο στραβό μου το μυαλό όλα αυτά έγιναν ένας μύλος με αποτέλεσμα να πάρω την λάθος απόφαση.

Δεν ξέρω αν αυτό είχε να κάνει με το οτι τι θεωρούσα δικία μου, ή με έπιασε ο σκατο-αντρικός μου εγωισμός οτι εγώ δεν έχω μια και θα με κυκλοφορεί εκείνη κλπ κλπ κλπ. Το θέμα ήταν οτι τα σκάτωσα.

Ο ΜΑΛΑΚΑΣ κατάφερα μέχρι και να την στήσω και να προτιμήσω να πάω στην ΑΕΚ παρά σε ένα ραντεβού που είχαμε κανονίσει. Πωπω τα σκέφτομαι όλα αυτά και τρελαίνομαι, πραγματικά είναι απίστευτο.

Έτσι όταν μου το είπε η μήτερα μου στο τηλέφωνο με έπιασα κάτιτις δεν ξέρω αντέδρασα λίγο περίεργα, η μητέρα μου απίστευτη, περίμενε την αντίδραση μου-εννοείτε οτι ήμουν άψογος.

Δεν ξέρω πως θα ήταν η κατάσταση όταν, αν, ίσως, δεν έχει πια σημασία καμία . Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει και δεν μπορώ να ζω με το παρελθόν. Και εννοείτε δεν θέλω να την πάρω τηλέφωνο, τι να της πώ, πως να της ευχηθώ?

Απλά εύχομαι πραγματικά μέσα από την καρδία μου να είναι ευτυχισμένη να ευτυχίσει και να κάνει μια όμορφη οικογένεια.

Έπρεπε να το περιμένω...

σημερα Τρίτη και 13 και μου κλέψανε το δεύτερο ποδήλατο σε διάστημα 6 μηνών...

Τι στο διάολο, καλά τόσο φτηνιάρηδες κλέφτες εχουν εδώ που κλέβουν μόνο ποδήλατα?

ήρθε στο προσωπικό μου μαιλ ενα μήνυμα από το μεταπτυχαικό μου στο μετσόβιο όπου μας ενημερώμουν οτι θα γίνει μια ημερίδα καρίερας πάνω σε καριέρες στην μικροηλεκτρονική στην ελλάδα. τι να πω μακάρι τα παιδία που θα πάνε εκεί να βρούνε πραγματικά δουλείες κα ιοχι απλά υποσχέσεις.

Όσο για μένα δνε το κουνάω από εδώ, αν και πεθαίνω να να γυρίσω. Αλλά δεν μπορώ να αφήσω το challenging μου project για μια καρίερα στο αβέβιο με ελπίδα το τίποτα...
Άσε που το 80% από τους λεγόμενους ειδικούς στην ελλάδα δεν μπορούν να καταλάβουν τι κάνω εδώ ακριβώς.

Ουφ, τι διήμερο και αυτό...

έπρεπε να γράψω ένα paper, ένα report και τώρα γράφω το presentation για το αυριανό report. Το απίστευτο είναι οτι εγώ που δεν μπορώ να γράψω με τίποτα, το σιχαίνομαι βγάζω σπυράκια, ουφ με τίποτα, τα έγραψα στα αγγλικά, τώρα τι έγραψα κανένας δεν ξέρει... θα έχει πολύ γέλιο η κατάσταση.

ΥΓ. Σήμερα με πηρε η μητέρα μου για να μου ευχηθεί για τα γενέθλια μου. Αύριο έχω τα γενέθλια μου και το είχα ξεχάσει τελείως, αν είναι δυνατόν. Φαντασου αν ξεχνάω τα δικά μου γενέθλια και γιορτές, πρέπει να έχω ξεχάσει όλες τις γιορτές των φίλων μου, γαμώτο sorry παιδία δεν το κάνω επίτηδες, απλά εδώ που είμαι έχω αρχίσει να χάνω τις ελληνικές μου συνήθειες. Συγνώμη παιδία.

Εδώ και μια βδομάδα διαβάζω το American Tabloid του James Ellroy. Το μυθιστόρημα είναι απλά απίστευτο, η μετάφραση του Αποστολίδη μοναδική. Το βιβλίο στη κυριολεξια με ρούφηξε. Απίστευτη πλοκή Κούβα του Κάστρο, Συμμορία, Η οργάνωση, η επιχείρηση, οι Κεννεντυ, δολοφονίες, διαπλοκές, προδοσίες εκβιασμοί...όλα μέσα σε 700 τόσες σελίδες μαγικά τοποθετημένα από ένα εκπληκτικό story-teller.

Απλά θέλω να το διαβάσω και στην αγγλική του πρωτότυπη έκδοση, μάλλον θα αγοράσω κανά second hand book απο το site Abebook.

By the way, σήμερα είναι αργία, γιορτάζουν την μέρα των νεκρών, το Halloween